De hartglycosiden bevatten een steroid-skelet, vandaar ook de naam steoidglycoside. Ze zijn zeer giftig. In zeer lage dosis worden deze stoffen echter juist ingezet vanwege de invloed op bepaalde hartstoornissen. Hoewel de diverse hartglycosiden verschillende chemische structuren laten zien, hebben al deze stoffen invloed op de beweging en het ritme van het hart. Ze vergroten de contractiekracht, verlagen de hartfrequentie en vertragen de geleiding over de av-knoop. Ze komen voor in de bladeren van het vingerhoedskruid-geslacht en in het lelietje van dalen (Convallaria majalis), zeeajuin (Urginea maitima), en knopig helmkruid (Scrophularia nodosa). Door de bittere smaak worden ze niet gauw van dieren gegeten. Bovendien werken ze emetisch (braak opwekkend).

De glycosiden digoxine en digitoxine worden in de geneeskunde nog slechts sporadisch ingezet, andere middelen hebben nu de voorkeur. Ze komen voor het het geslacht vingerhoudskruid (Digitalis). Ook in de sterhyacint-, scilla- ,en strophantusfamilie (Strophantine), een zeer giftige tropische plant komen hartglycosiden voor.